نشانه: تولد یک خدا

در من والاحضرتی ظهور می‌کند، شاید پادشاهی، شاید دارم خدا می‌شوم. من منم ولی آن‌ها مرا خدا می‌کنند. نفس‌شان بند می‌آید. آب دهان‌شان را قورت می‌دهند. گاه دست‌های‌شان می‌لرزد. کلمه‌ها را گم می‌کنند. هرچقدر کوچک می‌شوند، من رشد می‌کنم. آن‌ها پایین می‌روند من قد می‌کشم. صدای ضعیف‌شان را که می‌شنوم صدایم بم می‌شود. شاهین خوشبختی را روی شانه‌های‌شان حس می‌کنند ولی همین شاهین خردشان می‌کند.
در من خدایی طلوع و در آن‌ها بنده‌ای طلوع می‌کند.

هفتاد جور رنگ سبز

بزرگراه مدرس را اگر به سمت شمال بروی از رسالت تا کمی بالاترازهمت، رنگ به رنگ انواع سبز، درون صدها جعبه سیمانی، پله پله در کنار نگاه راست تو می نشیند. به یک جعبه مداد بیست و چهارتایی شبیه است که از سبک ترین تا سنگین ترین و سیاه ترین سبزها را کنار هم چیده‌اند. رنگ‌های اینها فرق می کند وقتی هوا ابری است یا آفتابی یا مخلوطی از هردو یا وقتی باد می آید؛ یا وقتی ماشین‌های زیادی با هم از جلوی رویشان حرکت می‌کنند ، یعنی وقتی دود آلودند یا آنجا پر از صدای بوق ماشین‌هاست یا وقتی شب است یا وقت غروب است یا روز جمعه است یا نیست. یا تابستان است یا پاییز یا آن دو تای دیگر. یا وقتی تو خوشحالی یا ناراحت و یا وقتی از پشت حباب های اشک به آنها نگاه می کنی یا اصلا به آنها نگاه نمی‌کنی. وقتی سرعتت بالاست یا وقتی در تله یک ترافیک ایستاده‌ای. بله باهم تفاوت .
دارند. اینها را که در هم ضرب کنید تعداد سبزها و انواع‌شان بی حساب می شود
بزرگراه مدرس، شمال به جنوب

تولد یک خدا

هیچ نظری موجود نیست: